کد مطلب:148621 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:111
هدف، احیای دین و نابودی بدعتها است
امام حسین علیه السلام در نامه ای به بزرگان بصره چنین نوشت:
سلام علیكم: اما بعد فانی ادعوكم الی احیاء معالم الحق و اماتة البدع، فان تجیبوا تهتدوا سبل الرشاد؛ سلام بر شما! من شما را به زنده كردن نشانه های حق و نابودی بدعتها، دعوت می كنم، اگر جواب مثبت دادید، به راه نجات و رستگاری هدایت می شوید. [1] .
و در عبارت دیگر در ضمن نامه به بزرگان بصره می نویسد:
فان السنة قد امیتت و ان البدعة قد احییت؛ سنت اسلام مرده بدعتها ضد اسلام زنده شده است. [2] .
یعنی قیام ما برای زنده كردن سنتهای اسلامی و نابود ساختن بدعتهای ضد اسلام است.
كوتاه سخن آنكه: از این عبارات كه گوشه هایی از گفتار مشروح امام علیه السلام می باشد، استفاده می شود كه عامل اصلی و مهم حركت انقلابی و نهضت تاریخی امام حسین علیه السلام «امر به معروف و نهی از منكر» تا سر حد شهادت بوده است.
و جنگ او و عزیزانش كه منجر به شهادت آنها شد، یك مرحله از مراحل نهی از منكر بود، كه نه تنها در آن عصر به زودی اثر حیات بخش خود را گذاشت، بلكه هر چه دنیا باقی است، اثر خود را بر افكار گذاشته و می گذارد.
و این شهادت طلبیها است كه موجب سرنگونی حكومتهای ستمگر خواهد گردید، اگر شهادت و نهضت جهانی امام حسین علیه السلام كه در كانال نهی از منكر انجام شد نبود، یزید و یزیدیان، همه ی سنتهای اسلامی را پایمال كرده بودند.
امام حسین علیه السلام معتقد بود كه در شهادت قهرمانانه اش، پیروز
است، چرا كه در سایه ی آن، دین رسول خدا صلی الله علیه و آله احیاء می شود و بدعتها نابود می گردد، و كار ستمگران و چپاولگران به افتضاح و رسوایی می كشد.
همان گونه كه آن حضرت معتقد بود، چنین هم شد، چنانكه در روایات آمده، پس از مراجت امام سجاد علیه السلام به مدینه، شخصی به نام ابراهیم بن طلحه از آن حضرت پرسید: «چه كسی پیروز شد؟»
امام علیه السلام در پاسخ او فرمود: «هنگامی كه وقت نماز شد و اذان و اقامه گفته شد، معلوم می شود كه پیروز چه كسی است.» [3] .
منظور امام سجاد علیه السلام این بود كه به هدف این نهضت توجه شود، اگر این نهضت نبود، نماز و سایر فرائض ترك می شد و جای آن را منكرات می گرفت.
حضرت زینب علیهاالسلام شیرزن كربلا نیز در مجلس شهر دمشق در برابر یزید، در ضمن خطبه ی آتشی خود به همین مطلب اشاره كرد و به یزید فرمود: «هر چه سعی و تلاش داری بكن، ولی سوگند به خدا یاد ما از خاطره ها نمی رود و وحی ما نمی میرد، تنها برای تو ننگ و عار می ماند.» [4] .
سلام علیكم: اما بعد فانی ادعوكم الی احیاء معالم الحق و اماتة البدع، فان تجیبوا تهتدوا سبل الرشاد؛ سلام بر شما! من شما را به زنده كردن نشانه های حق و نابودی بدعتها، دعوت می كنم، اگر جواب مثبت دادید، به راه نجات و رستگاری هدایت می شوید. [1] .
و در عبارت دیگر در ضمن نامه به بزرگان بصره می نویسد:
فان السنة قد امیتت و ان البدعة قد احییت؛ سنت اسلام مرده بدعتها ضد اسلام زنده شده است. [2] .
یعنی قیام ما برای زنده كردن سنتهای اسلامی و نابود ساختن بدعتهای ضد اسلام است.
كوتاه سخن آنكه: از این عبارات كه گوشه هایی از گفتار مشروح امام علیه السلام می باشد، استفاده می شود كه عامل اصلی و مهم حركت انقلابی و نهضت تاریخی امام حسین علیه السلام «امر به معروف و نهی از منكر» تا سر حد شهادت بوده است.
و جنگ او و عزیزانش كه منجر به شهادت آنها شد، یك مرحله از مراحل نهی از منكر بود، كه نه تنها در آن عصر به زودی اثر حیات بخش خود را گذاشت، بلكه هر چه دنیا باقی است، اثر خود را بر افكار گذاشته و می گذارد.
و این شهادت طلبیها است كه موجب سرنگونی حكومتهای ستمگر خواهد گردید، اگر شهادت و نهضت جهانی امام حسین علیه السلام كه در كانال نهی از منكر انجام شد نبود، یزید و یزیدیان، همه ی سنتهای اسلامی را پایمال كرده بودند.
امام حسین علیه السلام معتقد بود كه در شهادت قهرمانانه اش، پیروز
است، چرا كه در سایه ی آن، دین رسول خدا صلی الله علیه و آله احیاء می شود و بدعتها نابود می گردد، و كار ستمگران و چپاولگران به افتضاح و رسوایی می كشد.
همان گونه كه آن حضرت معتقد بود، چنین هم شد، چنانكه در روایات آمده، پس از مراجت امام سجاد علیه السلام به مدینه، شخصی به نام ابراهیم بن طلحه از آن حضرت پرسید: «چه كسی پیروز شد؟»
امام علیه السلام در پاسخ او فرمود: «هنگامی كه وقت نماز شد و اذان و اقامه گفته شد، معلوم می شود كه پیروز چه كسی است.» [3] .
منظور امام سجاد علیه السلام این بود كه به هدف این نهضت توجه شود، اگر این نهضت نبود، نماز و سایر فرائض ترك می شد و جای آن را منكرات می گرفت.
حضرت زینب علیهاالسلام شیرزن كربلا نیز در مجلس شهر دمشق در برابر یزید، در ضمن خطبه ی آتشی خود به همین مطلب اشاره كرد و به یزید فرمود: «هر چه سعی و تلاش داری بكن، ولی سوگند به خدا یاد ما از خاطره ها نمی رود و وحی ما نمی میرد، تنها برای تو ننگ و عار می ماند.» [4] .
[1] ناسخ التواريخ امام حسين (ع).
[2] تاريخ طبري، ج 4، ص 266.
[3] مقتل الحسين مقرم، ص 58.
[4] بحار، ج 45، ص 135.